Ik heb regelmatig de noodtoestand ervaren. Toen mijn vliezen waren gebroken bijvoorbeeld en de weeën in volle hevigheid door mijn lijf gierden. Ik had nog maar één wens: een clubje professionals om mijn nood te lenigen; geen kind meer in-, maar op mijn buik. Zou op dat moment een vriendin hebben gebeld om een bezoekje aan te kondigen, wellicht vergezeld van enig aandringen…, dan zou ik de verbinding al snel hebben verbroken. Onder die omstandigheden stopt simpelweg de sociale interactie. Dat gebeurt ook deze week waarin mijn naderende levenseinde, zich als een omgekeerde bevalling, bruut aan me presenteert. Mijn reguliere arts belt en ik vertel hem dat mijn glorietijd definitief tot het verleden behoort. Vervolgens uit ik mijn vrees; aan bed gekluisterd wegens volledige immobiliteit.
‘Best een reëel scenario,’ zegt hij.
‘Wanneer zou dat het geval kunnen zijn?’ vraag ik.
‘Over een week of drie,’ hoor ik hem aarzelend zeggen.
Mijn adem lijkt acuut te stokken. Eerst maar een appje naar de jongste:
‘Wil je mijn kleurpotloden komen slijpen?’ Twee dagen later staat er een schaal vol kleurig slijpsel op tafel en kan ik naar hartenlust krassen: zwart voor pijn, rood voor angst en bruin voor wanhoop. Als ik er lang genoeg mee doorga, voegt hoopvol geel zich er weer bij. Tijd voor de huisarts.
‘Wie weet valt het nog mee,’ zeggen we tegen elkaar. ‘Drie weken is wel héél dichtbij.’
Prioriteiten
